Zihnî varlık problemi ontolojik ve epistemolojik yönleriyle birçok konuyla ilişkili olan çok boyutlu bir meseledir. Hem filozoflar hem de kelâmcılar problemi farklı yönleriyle ele almışlar ve aralarında tartışmışlardır. Bu tartışmalar kabul ve ret sadedinde zihnî varlıkla ilgili birtakım delillerin ve eleştirilerin ortaya çıkmasını sağlamıştır. Farklı konularla da ilişkilendirilen bu tartışmalar içerisinde özellikle ma‘dûmlara ilişkin bilginin zihnî varlığın ispatında kullanılması aynı zamanda ma‘dûma dair bilginin yerini tespit etmeye imkân vermiştir. Zira ma‘dûmun bilgiye konu olması bazı istisnalar hariç tutulacak olursa genel olarak (...) kelâmcılar tarafından ittifak edilen bir husustur. Özellikle kelamın konusunun bilinenlere hasredilmesiyle beraber gelen süreç içerisinde mümkün olsun mümteni‘ olsun ma‘dûmların bilinebileceği âlimler tarafından kabul edilen bir husustur. Dolayısıyla ona dair bilginin nerede yer aldığı meselesi zihnî varlık tartışmalarının bir uzantısı olarak ortaya çıkmış olmaktadır. Bu bağlamda hem kelâmcılar hem de filozoflar benimsedikleri bilgi teorileri açısından ma‘dûm gibi nesnel dünyada olmayan ancak akledilebilen ya da hakkında yargıda bulunabilen veyahut tasavvur edilebilen bu kavramlara dair bilginin epistemolojik ve ontolojik olarak nerede olduğunu sorgulamışlar ve bu bilginin yerini belirlemeye çalışmışlardır. Bu çaba neticesinde ma‘dûmla ilgili bilginin yerinin zihin ve hâriç olmak üzere iki şekilde açıklandığı görülmüştür. Nesnel bir karşılığının olmaması sebebiyle ma‘dûmla ilgili bilgilerin yerinin zihin olduğunu iddia eden kelâmcılara karşılık olarak bu bilginin yerinin zihin değil dış dünya olduğu iddia edilmiştir. Onunla ilgili bilginin hâriçte olduğunu iddia edenler arasında da bir ittifak sağlanamamış, kimisi bu bilginin Eflâtûn’un idelerinde kimisi de faal akılda olduğunu iddia etmiştir. Ma‘dûma dair bilginin yerini zihne bağlayanlar arasında ise herhangi bir ihtilaf yaşanmamıştır. Buradan hareketle bu çalışmada esasen zihnî varlığın ispatı için ileri sürülen deliller ve bu delillere yönelik eleştirilerden yola çıkarak ma‘dûma dair bilginin yeri müteahhir dönem kelâmı açısından tespit edilmeye çalışılmıştır. Bu tartışmalar çerçevesinde taraflar belirtilerek muhaliflerin birbirlerine yönelik eleştirilerine de yer verilmiştir. Çünkü bu eleştirilerin mahiyeti, karşıt görüşte olanların ma‘dûma dair bilginin yeri hakkındaki düşüncelerini ortaya koyma açısından önem arz etmektedir. Çalışmanın kapsamı, zihnî varlığa dair tartışmaların müstakil bir başlık olarak Fahreddîn er-Râzî tarafından ortaya konulmasından hareketle Râzî ve sonrası bazı müteahhir dönem kelâmcıları ile sınırlandırılmıştır. Buna binaen çalışmada müteahhir dönem içerisinde söz konusu meseleye yer veren temsil gücü yüksek ve şöhret bulmuş temel kelâm metinleri ve bu temel metinlere yazılan öne çıkmış şerhler tercih edilmiştir. (shrink)

Siyasal bir kategori olan kamusal alan kavramı, demokratik toplumlarda siyasal düzenlerin örgütlenmesi ve kurumların demokratik meşruiyeti açısından vazgeçilmezdir. İyi işleyen demokratik bir toplumun merkezi kategorilerinden biri olan kamusal alan kavramı, ilk kez modern burjuva kamusal alan modeliyle birlikte tartışılmaya başlanmıştır. Öznelerarası karşılıklı iletişimsel ilişkilerden doğan bu kamu modelinin herkese açıklık, eşit katılım, serbest erişim ve özgür söylem ilkeleri demokratik bir ilerlemeyi temsil etse de bu ilkeler, toplumsal cinsiyet eşitliği açısından pratikte tam olarak gerçekleşememiştir. Bu çalışmanın amacı, bir taraftan, burjuva kamusal (...) alanının, kadınların kamusal alana eşit katılımını formel olarak dışlayan, kamusal müzakere süreçlerine eşit katılımını enformel olarak engelleyen ve alternatif karşıt kamuların varlığını ve kamular arası ilişkileri ihmal eden cinsiyetçi karakterini tartışmaya açmaktır. Diğer taraftan ise kamusal alana eşit katılımı toplumsal cinsiyet eşitliğine duyarlı bir bakış açısından yeniden formüle etmenin yollarını araştırmaktır. Bu araştırmada, kamusal alana eşit katılımı yeniden formüle etmek için başvurulabilecek politik teorik yaklaşımlar tartışılmıştır. Bunlardan ilki, formel dışlamanın olmadığı kapsayıcı katılımdır. İkincisi, kamusal müzakere süreçlerinde, paranteze alınan toplumsal cinsiyet eşitsizliklerinin, açık açık temalaştırılması ve rasyonel eleştirel tartışmaya açılmasıdır. Üçüncüsü, kamusal müzakere süreçlerinde, rasyonel iletişim tarzının yanında, rasyonel iletişime katkı sunacak şekilde rasyonel olmayan iletişim tarzlarının da içerilmesidir. Dördüncüsü, tek bir kamu anlayışına karşı, çoklu kamulara ve kamular arası ilişkilere yer açan bir kamusal yaşam biçimidir. Çalışma boyunca özellikle Nancy Fraser’ın görüşlerinden yararlanılmıştır. (shrink)

An anthology of papers on ESP presented at a special symposium of the Institute of Electrical and Electronic Engineers, edited by Charles Tart, Harold Puthoff and Russell Targ. Topics cover remote viewing, psychokinesis, physiological correlates of ESP, and Soviet psychic research. An expanded reprint of the original 1979 publication.

"A beautiful piece of work on the theory of altered states of consciousness ." "Stanislav Grof, M.D. author of Realms of the Human Unconsciousness".

Whenever I speak on the topic of dreams, I mention a very unusual of dream the lucid dream in which the dreamer knows he is dreaming and feels fully conscious difficulties in defining states of consciousness, I always ask weather anyone has the slightest doubt that he is awake that is in a normal state of consciouness at the moment; I have never found anyone who had difficulty in making this destinction.

İbn Sînâ, sonrakilerden bazılarının kâide-i vâhid veya “bir kuralı” (BK) olarak adlandırdığı şeyin sıkı bir savunucusudur. BK’nın ana fikri şunu ifade etmektedir: Birden, doğrudan, yalnızca bir ortaya çıkar. İbn Sînâcı bu kuralın ikincil literatürdeki tartışması genellikle onun hususi bir uygulama alanı yani, sudûr meselesiyle sınırlıdır. Sonuç itibarıyla, BK’nın ne anlama geldiği ve İbn Sînâ’nın onu neden savunduğu kesin değildir. Bu yazıda ben bu meseleyi iki şey yaparak çözmeye çalışmaktayım: Bunlardan biri tasavvur, diğeri ise tasdik açısındandır. İlkin, sadece BK’nın terimlerinin, yani (...) onun özne ve yükleminin ne anlama geldiğini açıklamaktayım. Bunu yaparken, BK’nın dar ve geniş anlamları arasında ayırım yapmakta ve İbn Sînâcı bakış açısından BK’nın kapsamının geniş olduğunu; bunun ise BK’nın fail nedenliğin temel ilkesi olduğu anlamına geldiğini göstermekteyim. Bu sebepledir ki, farklı bağlamlarda önemli felsefî tezleri inşa etmede bu kurala başvurulmuştur. İkinci olarak, İbn Sînâ’nın el- Mübâhasât’ta BK’na dair sunduğu argümanı değerlendirmekteyim. Bu argümanı açıklarken onun bazı gerçekçi varsayımlarını ortaya çıkarmaktayım. Sonrasında, ilk olarak Behmenyâr tarafından öne sürülen ve daha sonrasında Fahreddin er-Râzî tarafından yaygınlaştırılan bir eleştiri ışığında bu meseleyi daha açık hale getirmekteyim. Devamında İbn Sînâ’nın, söz konusu argümanın öncülleri içerisinde, gündeme getirilen itirazları karşılayacak dayanaklarının olup olmadığına bakarak bir sonuca varmaktayım. (shrink)

Related Works: Part II: C. T. Chong, Yue Yang. $\Sigma_2$ Induction and Infinite Injury Priority Argument, Part II: Tame $\Sigma_2$ Coding and the Jump Operator. Ann. Pure Appl. Logic, vol. 87, no. 2, 103--116. Mathematical Reviews : MR1490049 Part III: C. T. Chong, Lei Qian, Theodore A. Slaman, Yue Yang. $\Sigma_2$ Induction and Infinite Injury Priority Argument, Part III: Prompt Sets, Minimal Paries and Shoenfield's Conjecture. Mathematical Reviews : MR1818378.

On consciousness, hypnosis, dream consciousness, meditation and psychedelic drugs.

Moody ends his provocative article on `Conversations with zombies' by raising the possibility that `We might, after all, be zombies'. By zombies he means creatures who appear to act intelligently, like us, but who have no internal experience of consciousness. My basic point in this brief commentary will be to note as a basic observation that we are indeed, as a matter of verifiable fact, like zombies most of the time but we have a possibility of becoming conscious. The consequences (...) of this observable and testable reality are of enormous importance for the development of a fuller understanding of consciousness and its possibilities. (shrink)

Starting from the importance of the figure of the parrhesiastes—the political and therapeutic truth-teller—for Foucault’s understanding of the care of the self, this paper traces the political figuration of the analogy between philosophers and physicians on the one hand, and rhetors and disease on the other in Plato’s Gorgias. I show how rhetoric, in the form of ventriloquism, infects the text itself, and then ask how we account for the effect of the “contaminated” philosophical dialogue on our readerly health. Is (...) the text placebo, vaccine, or virus? All of these options, I argue, complicate Foucault’s prescription for parrhesia, requiring us to think anew the continuing political ramifications of the metaphor of care. (shrink)

A coordinate-free formulation is established for (semi) classical particle-field interactions. The exterior language of spacetime chains and De-Rham currents enables the description to include extended strings and membranes besides point particles. Treating physical fields in terms of sections of particular bundles, a unified account of interactions is presented in terms of an intrinsic action principle on a bundle of jets over spacetime. The theory is illustrated by considering the specific model of point particles with intrinsic spin covariantly coupled to theU(1) (...) andSL(2, C) connections describing the electromagnetic and gravitational fields, respectively. The notion of dual spin is examined in this context and coupled equations for this particle-field system are explicitly derived in a local chart. Attention is drawn to the global implications of the theory. (shrink)

The kleptocratic supremacy of the praetorian prefect C. Fulvius Plautianus was felt throughout the city of Rome, the Empire and even beyond the imperial frontiers. Indeed, for the senatorial historian Dio Cassius, there was no more picturesque demonstration of Plautianus' acquisitiveness than his seizure of strange striped horse-like creatures from ‘islands in the Erythraean Sea’. The passage, as preserved in the text of Xiphilinus' Epitome, reads as follows : καὶ τέλος ἵππους Ἡλίῳ τιγροειδεῖς ἐκ τῶν ἐν τῇ Ἐρυθρᾷ θαλάσσῃ νήσων, (...) πέμψας ἑκατοντάρχους, ἐξέκλεψεν·In the end he even stole tiger-like horses to Helios from the islands in the Erythraean Sea, having sent some centurions to carry out the task. (shrink)

Discussion about the application of scientific knowledge in robotics in order to build people helpers is widespread. The issue herein addressed is philosophically poignant, that of robots that are “people”. It is currently popular to speak about robots and the image of Man. Behind this lurks the dialogical mind and the questions about the significance of an artificial version of it. Without intending to defend or refute the discourse in favour of ‘recreating’ Man, a lesser familiar question is brought forth: (...) “and what if we were capable of creating a very convincible replica of man (constructing a robot-person), what would the consequences of this be and would we be satisfied with such technology?” Thorny topic; it questions the entire knowledge foundation upon which strong AI/Robotics is positioned. The author argues for improved monitoring of technological progress and thus favours implementing weaker techniques. (shrink)

A scholium in codex Vaticanus graecus 156 provides evidence that Cassius Dio's Roman History once contained an explicit reference to the ludi saeculares of a.d. 204, something that has been denied in recent scholarship.

We are told that when news of Caracalla's death reached Rome a group of senators denounced their former emperor, likening him to all the tyrants of the past who had ruled over them. The senator who recorded these actions, the historian Cassius Dio, does not say which tyrants were listed, but it is likely that such a comprehensive list included the last king of Rome, Tarquinius Superbus, and his son Sextus. The senators' actions were doubtless more an act of group (...) catharsis than a private show of loyalty to their new emperor, Marcus Opellius Macrinus. Yet what the scene reveals perhaps most clearly is the Romanexemplatradition in practice. (shrink)